Η λευκότητα της ποίησης του Αναγνωστάκη

…θα γράψω την ιστορία των χρόνων μου.
Ένας κήπος μ’ άδικα κομμένα,
Άγουρα ρόδα.
Μια θάλασσα που ταξιδεύουνε τα πλοία
Χωρίς προορισμό
Πρόσωπα σπαταλημένα την εποχή που κατόρθωσαν
Να αγγίξουν ελαφρά μια συνετά φυλαγμένη πτυχή μας

Τι υπέροχοι στίχοι, με λευκότητα τόσο διαφορετική από την πολυλογία της εποχής μας!