Σας μας εδώ η λαμογιά
θυμίζει φαταούλα,
με ανεξίτηλη μπογιά
τα’ χει βαμμένα ούλα!
Όποιος γεννιέται τζίτζικας
πεθαίνει τραγουδώντας,
κι η πόρνη τον Αχέροντα
θα τον περνά γαμιώντας.
Εκεί που γέρνει η καρδιά
πηγαίνει και το πόδι,
πράγματ’ απλούστατα αυτά
τα ξέρει κι ένα βόδι!
Διάχυτ’ η αθλιότητα
με πείσμα μουλαρίσιο,
κρατά την κυριότητα
δεν κάνει βήμα πίσω.
Μα βλέποντας επαίσχυντη
επίδειξη του πλούτου,
σιχαίνομαι την ύπαρξη
όλου του κόσμου τούτου!
Τί γίνεται με το επτά
είν’ αριθμός θανάτου,
αεροπλάνα και αυτά
να έρχοντ’ όλα κάτου.
Ποιό κτήνος επιβατικό
κτυπά αεροπλάνο,
απίστευτα τρομακτικό
είν’ ένα τέτοιο πλάνο.
Λες κι έβρεχε ο ουρανός
τ’ ανθρώπινα τα μέλη,
δεν συγκινείται ο Θεός
καθόλου δε τον μέλει;
O Σαίξπηρ είχε πει ότι ο κόσμος όλος είναι μια σκηνή. Πράγματι έτσι είναι, μόνο που η τραγωδία δεν βρίσκεται στο σενάριο αλλά στην έλλειψη σεναρίου.
Σας ευχαριστώ όλους όσους επισκεφτήκατε το μπλογκ μου! Σας εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!
Θα τα πούμε εκ νέου από Σεπτέμβρη!!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
La Frusta 