Μπαίνει ένας άντρας σ’ ένα ύποπτο μπαρ, μετά από λίγο τον πλησιάζει μια γκομενάρα και του λέει:
-«Φίλε, σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα. Θα κάνω ότι θέλεις αν μου δώσεις 300 λίρες, αλλά να το πεις χρησιμοποιώντας μόνο 3 λέξεις.»
Αυτός, σκέφτεται για λίγο, βγάζει 300 λίρες και της ψιθυρίζει.
-«Βάψε μου το σπίτι!!!»
Συναντάει το άλογο τον γάιδαρο και αρχίζει να του λέει:
-«Τι έγινε ρε φίλε; Χάθηκες από την πλάση, έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε, έλα αύριο στο σπίτι μου, να πιούμε τις τσικουδιές και να τα πούμε από κοντά.»
Πραγματικά, πηγαίνει την άλλη μέρα ο γάιδαρος στο σπίτι του αλόγου, τα πίνουν και μετά αρχίζει να τον ξεναγεί το άλογο στο σπίτι του.
-«Εδώ είναι η κρεβατοκάμαρα, εδώ το μπάνιο, αυτό είναι το σαλόνι». Ανοίγει και μια πόρτα και το δωμάτιο είναι γεμάτο τρόπαια.
-«Τι είναι αυτά», ρωτάει ο γάιδαρος.
-«Α, αυτά είναι τρόπαια, από όταν ήμουν νέος και έτρεχα στους αγώνες στον ιππόδρομο.»
Ο γάιδαρος τον ευχαριστεί, του ζητάει να του ανταποδώσει την επόμενη εβδομάδα την φιλοξενία και αναχωρεί για το σπίτι του. Στο δρόμο σκεφτόταν λυπημένος, ότι αυτός δεν είχε κάνει τίποτε σημαντικό στην ζωή του, τι να έδειχνε στο άλογο; Τελικά του ήλθε μια ιδέα, μπαίνει στο ιντερνέτ και παραγγέλνει μια γιγαντοαφίσα με μια ζέβρα για εικόνα. Πηγαίνει την άλλη βδομάδα το άλογο στο σπίτι του, αφού τα ήπιαν αρχίζει την ξενάγηση, μόλις βλέπει την αφίσα το άλογο του λέει.
-«Τι είναι αυτό εκεί;»
-«Α, τίποτε σπουδαίο, εγώ όταν ήμουν νέος και έπαιζα στην Γιουβέντους!!!»
Ο Γιωρίκας στέκεται μαζί με τον γιο του, δίπλα σε μια κολόνα της ΔΕΗ και την κοιτάζουν με απορία. Περνάει μια ξανθιά με αυτοκίνητο, σταματάει και βλέποντας την απορία στα μάτια τους, τους ρωτάει τι τους προβληματίζει, της λέει ο Γιωρίκας.
-Θέλουμε να μετρήσουμε το ύψος της κολόνας, αλλά δεν έχουμε σκάλα.
Η ξανθιά κατεβαίνει από το αμάξι, ανοίγει το πορτμπαγκάζ που είναι γεμάτο εργαλεία, πιάνει δυο κλειδιά, λύνει την κολόνα από την βάση, την κατεβάζει κάτω, παίρνει την μεζούρα την μετράει και τους λέει.
-Είναι 5 μέτρα και 30 εκατοστά.
Μπαίνει στο αυτοκίνητο, χωρίς να βάλει την κολόνα ξανά στην θέση της και φεύγει, ο Κωστίκας στην αρχή μένει αποσβολωμένος, μόλις συνέρχεται ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια.
-Γιατί γελάς, απορεί ο γιος του.
-Γελάω γιατί η ξανθιά, είναι τελείως χαζή, εμείς της είπαμε πως θέλαμε να μάθουμε το ύψος της κολόνας και αυτή μέτρησε το μήκος!
Πλησιάζει μια κυρία ωραιότατη στην καντίνα και την ρωτά ο υπάλληλος.
-Τι θα θέλατε παρακαλώ;
-Ένα αναψυκτικό.
-Κόλα ή Φάντα;
-Κόλα…
-Κουτί ή μπουκάλι;
-Κουτί…
-Κρύα ή ζεστή;
-Δεν μας γαμάς ρε φίλε…
-Τώρα ή μετά;
Πηγαίνει ένας γέρος 93 ετών στον ασφαλιστή, ο οποίος απορεί όταν τον ακούει να του λέει πως θέλει να κάνει ασφάλεια ζωής.
-Καλά γιατί θέλετε να κάνετε ασφάλεια ζωής;
-Να επειδή θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με τον πατέρα μου.
-Καλά πόσο είναι ο πατέρα σας;
-Είναι 123 χρονών.
-Και τι θα κάνετε στην Ευρώπη;
-Θα πάμε στο γάμο του παππού μου.
-Μα πόσο είναι ο παππού σας;
-Είναι 150.
-Καλά 150 χρονών και θέλει να παντρευτεί;
-Ναι μωρέ, μαλακίες τώρα αυτά, αλλά τον πιέζουν οι γονείς του!
Μετά την αγορά του καινούργιου εκτυπωτή, παίρνουν τηλέφωνο στον προμηθευτή.
-Ο εκτυπωτής που αγοράσαμε δεν εκτυπώνει.
-Είναι στο ρεύμα;
-Ναι.
-Πατήσατε το κουμπί;
-Ναι.
-Είναι on-line;
-Ναι.
-Χαρτί έχει;
-Ναι.
-Οι μελανοταινίες είναι εντάξει;
-Ναι.
-Πηγαίνει ο τεχνίτης στο σπίτι.
-Που είναι ο υπολογιστής;
-Ποιος υπολογιστής;!!!!
Ο υποψήφιος γαμπρός στον πεθερό.
-Κύριε, ζητώ το χέρι της κόρης σας.
-Τι δουλειά κάνεις;
-Υπάλληλος του δημοσίου.
-Τι μισθό παίρνεις;
-Χίλια ευρώ.
-Αυτά δεν φτάνουν ούτε για χαρτί τουαλέτας, λυπάμαι πολύ!
Ο λεβέντης πηγαίνει στην ερωμένη, η οποία τον ρωτάει.
-Τι σου είπε ο πατέρας μου;
-Ότι χέζεις πολύ!!!
Μιλώντας προ ημερών στην Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός διακήρυξε ότι «δεν θα επιτρέψουμε στους κληρονόμους, στους πολιτικούς γόνους, στους χορηγούμενους της Ζίμενς και της Νοβάρτις (…) να αποκαλούν την Αριστερά, τη δημοκρατική παράταξη των μεγάλων αγώνων, προδότες και μειοδότες».
-Προσπερνώ τις ανοησίες για Ζίμενς και Νοβάρτις και πολιτικούς γόνους, αλλά θα σταθώ στην επιχειρούμενη ταύτιση της Αριστεράς με την «δημοκρατική παράταξη των μεγάλων αγώνων». Επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα με την ιστορία, ας γυρίσουμε κάποιες δεκαετίες πίσω.
-Τέτοιες μέρες, Δεκέμβριος 1944, στην Αθήνα μαινόταν η μάχη ανάμεσα στην Αριστερά του ΚΚΕ με τις κυβερνητικές δυνάμεις που υποστηρίζονταν από τους άγγλους συμμάχους. Ο αστικός κόσμος περιοριζόταν στο Κολωνάκι, η χώρα κινδύνευε να περάσει σε κομμουνιστική κυριαρχία.
-Και ξαφνικά, ανήμερα Χριστούγεννα, έφτασε στην Αθήνα ο Τσόρτσιλ. Με κίνδυνο της ζωής του ανέβηκε από το Φάληρο με τεθωρακισμένο όχημα, επειδή ελεύθεροι σκοπευτές του ΕΛΑΣ καιροφυλακτούσαν διάσπαρτοι σε όλη τη διαδρομή.
-Ακολούθησε μια διάσκεψη των εμπόλεμων υπό τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό. Από την πλευρά το ΚΚΕ και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Από την άλλη όλο το «παλιό πολιτικό σύστημα»-όπως θα το αποκαλούσε σήμερα ο Τσίπρας…
-Ποιο είναι το αντικείμενο της διάσκεψης; ρώτησε αγέρωχα ο Γραμματέας του ΚΚΕ Γ. Σιάντος.
-Μα, να παραδώσετε τα όπλα, απάντησε κοφτά ο Αρχιεπίσκοπος.
Για αποφυγή κάθε παρεξήγησης, ο Τσόρτσιλ διευκρίνισε:
-Ζητήσαμε τη σύσκεψη όχι λόγω αδυναμίας. Αν αποτύχει, αύριο θα υποταχθούμε εις το τραχύ καθήκον των όπλων. Αυτό το καθήκον θα το εκπληρώσουμε πιστά μέχρι το τέλος.
Μετά αποχώρησε και η συζήτηση συνεχίστηκε μεταξύ Ελλήνων. Το ΚΚΕ/ΕΑΜ ζήτησε τους μισούς υπουργούς μιας νέας κυβέρνησης και όλα τα κρίσιμα υπουργεία, κάτι το οποίο ουδείς ήταν διατεθειμένος να του παραχωρήσει.
-Φυσικά οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν αφού πρώτα διανθίστηκαν με το περίφημο (με καρδιτσιώτικη προφορά) πρόσταγμα του στρατηγού Πλαστήρα στον Σιάντο:
-Κάτσ’ κάτ’, ρε ζουλάπ’!
Όταν επέστρεψε στα γραφεία του και ρωτήθηκε «τι έγινε, Γιώργη;», ο Σιάντος απάντησε (πάλι αγέρωχα…) «τους έτριξα τα δόντια!».
Ακόμα και η σημερινή Σπάρτη-αν ήταν μια νεκρή πόλη και είχαν επιβιώσει μόνο οι ναοί και τα θεμέλια των κτηρίων – δύσκολα με την χρονική απόσταση, οι μεταγενέστεροι θα της απέδιδαν τη στρατιωτική δύναμη για την οποία μας μιλά η παράδοση.{…} Η Σπάρτη θα φαινόταν κατώτερη από το πραγματικό της μεγαλείο από τη στιγμή που δεν είναι ένα αστικό σύνολο πλούσιο σε ναούς και μεγαλοπρεπή κτήρια, αλλά ένας οικισμός χωριών σύμφωνα με το αρχαϊκό σύστημα του ελληνικού κόσμου. Από την άλλη, ας εφαρμόσουμε την ίδια υπόθεση για την Αθήνα: σύμφωνα με την εξωτερική όψη της πόλης, οι μεταγενέστεροι θα υπέθεταν διπλάσια στρατιωτική δύναμη σε σχέση με αυτή που η Αθήνα είχε στην πραγματικότητα. Προκύπτει ότι ο δείκτης που ελήφθη υπόψη δεν είναι αξιόπιστος και ότι, αντίθετα, έγκυρος δείκτης είναι η στρατιωτική δύναμη, παρά την εξωτερική όψη των πόλεων.
{Θουκυδίδης Ι 10 ιταλική μετάφραση Λουτσιάνο Κάνφορα}
Ο Θουκυδίδης διατυπώνει μερικές απλές σκέψεις πάνω στην αστική όψη των δύο σπουδαίων πόλεων της εποχής του. Η μία- η Αθήνα-έχει αναπτυχθεί πλήρως ως αστικό κέντρο η εξωτερική της όψη είναι λαμπρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως πιο ισχυρή από τη Σπάρτη, κλασικό παράδειγμα πόλης που ζει ακόμα «όπως άλλοτε»: δηλαδή με κατοίκους διάσπαρτους σε κώμες, σε χωριά {αυτά της Σπάρτης ήταν πέντε: Λίμνες, Κυνόσουρα, Μεσόα, Πιτάνη, Αμύκλες}, χωρίς να υπάρχει ένα πραγματικό αστικό κτίριο ή κτήρια τα οποία προκαλούσαν μεγάλο θαυμασμό. Αυτό που βλέπουμε εμείς, 2.500 χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνει τα λόγια του σπουδαίου ιστορικού: ενώ τα μνημεία της Αθήνας {ή ότι απέμεινε} είναι ακόμα μπροστά στα μάτια όλων, μόνο βαθιές αρχαιολογικές έρευνες της πρόσφατης εποχής μπόρεσαν να φέρουν στο φως αξιόλογε μαρτυρίες για την κλασική Σπάρτη.
Marco Bettalli
-Αστυνομία εκεί;
-Ναι, αστυνομία τι θέλετε;
-Μπήκε μια γάτα μέσα στο σπίτι, σας δίνω την διεύθυνση και ελάτε γρήγορα έτσι;
-Μα καλά, τι άντρας είσαι εσύ; Φοβάσαι μια γάτα;
-Ο παπαγάλος είμαι ρε μαλάκα!!!
La Frusta 